Er zijn dagen dat ik het even niet meer weet. Wie ik ben of wat ik doe. Waar ik het allemaal voor doe, en met welke reden.

Er zijn dagen dat ik het liefst niet uit mijn bed kom. De deur niet uit wil, met niemand wil spreken, nergens wil zijn.

Er zijn dagen dat ik me tot in mijn tenen eenzaam voel. Het donker is in mijn hoofd. Ik mijn lijf verafschuw en niet wil voelen dat ik besta.

Er zijn dagen dat ik kots, snij, mezelf verhonger. Midden in de nacht ga lopen spoken, ga rennen of me juist verstop.

Die dagen zijn er niet zo vaak meer, maar zo af en toe komen ze nog voorbij.

Vroeger vond ik mezelf om al die redenen ziek, gestoord, patiënt. Nu vind ik mezelf vooral mezelf. Wanneer the sky the limit lijkt te zijn, maar ook wanneer ik de bodem gevoelsmatig weer heb bereikt.

Volgens de DSM ben ik na een decennium eindelijk in remissie. Volgens mezelf heb ik na jaren therapie en leven vooral geaccepteerd en begrepen wie ik ben. Hoe ik in elkaar zit en hoe ik in bepaalde situaties functioneer. Wat mijn trauma’s zijn, waar mijn valkuilen liggen, voor wat en wie ik allergisch ben, hoe je me op de kast kunt krijgen (en hoe er ook weer af).
Na jaren heb ik, denk ik, niet mijn dromen maar wel mijn verwachtingen bijgesteld. Over jou, de wereld, maar bovenal mezelf.

Vroeger dacht ik dat niemand me begreep. Dat er voor mij en mijn schaduwzijde geen ruimte was, of mocht zijn. Dat ik alleen bestaansrecht had zolang ik presteerde, functioneerde, lief en aardig was. Dat je alleen van me kon houden als ik dat nog net een beetje meer van jou deed. Alleen als ik je kon helpen, kon redden en beschermen.

Inmiddels weet ik beter. Niet elke dag, niet elk moment, maar wel steeds beter.

Ik geloof niet in herstel, ik geloof wel in het leven. In leven met liefde en met liefde leven, vooral.