Van die dagen in tweede persoon enkelvoud, die je soms wel, soms niet, in meervoud laten eindigen. In delen van jezelf, van toen, van later. Sommigen bekend, maar sommigen ook niet. En misschien dat het juist wel de onbekende fragmenten zijn, die je het langste achtervolgen. Die het diepst verankerd zijn, het zwaarste wegen en die jou, in alle ongrijpbaarheid, het meest hebben gegrepen.

Het meest weten te grijpen.

Van die dagen dat je het niet weet, wie je bent, of wat je wilt. Vooral niet wat je wilt, want op de zoektocht naar jouw behoefte verlies je steeds opnieuw de weg.

‘Vraag me niet wat ik wil, zeg me wat ik moet doen.’

Als een dichte mist die in milliseconden optrekt en alles doet verdwijnen in het niets, jou doet verdwijnen in het niets, al leek de vraag nog zo simpel. Sommige vragen zijn er niet om gesteld te worden, zo leerde je al vroeg. Want sommige vragen, verdraag je niet. Jij, en al de jouwen niet.

‘En waar voel je dat in je lijf?’

Nog zo’n vraag. En je snapt het wel, dat ze die stellen, maar begrijpen ze dan niet dat een vis niet in bomen klimt? Dat je het pand allang weer hebt verlaten, of je bij het noemen van alleen dat ene woord alsnog linea recta naar de uitgang holt en vertrekt. Vertrekt en vlucht, je lijf uit, je hoofd in.

Daar waar je hoort, waar je sterk bent, je veilig waant

Van die dagen dat je toekijkt, het leven van een afstandje beleeft en als een schaduw van jezelf tot stand komt. De dag doorkomt. Niet per se onprettig, zulke dagen. Althans, niet zolang er niemand is die bij je aanklopt en op reactie wacht. Die je bij afwezigheid gaat zoeken, en net zolang blijft en in je ogen kijkt, tot je jezelf weer hebt gevonden.

En dan breekt

Nooit had je gedacht dat het zo’n pijn kon doen, om heel te worden. Net zoals je ook niet had verwacht zo verdeeld te kunnen zijn, of verdeeld te kunnen worden, als de waarheid te veel pijn doet. En als die dan te dichtbij komt, eindig je soms plots in tweede persoon enkelvoud. Of meervoud, zo je wil.

Op een afstand, als een schaduw, om pas weer terug te keren als de kust veilig is verklaard. Door jou, en al de jouwen.