“It’s about shame, disgust, and losing every sense of dignity” schreef je, en al wachtend op een vroege trein naar het Zuiden voel je weer dat het waar was. Dat het nog altijd waar is.

Je hoeft je ogen niet eens te sluiten om weer voor je te kunnen zien hoe je laatste gevoel van trots, van waardigheid, op een druilerige dag in oktober in duizend stukjes uit elkaar spatte en je verslagen achterliet. Verslagen en gehavend.

“It’s about darkness, silence, and secrecy” schreef je.

“About sadness, loneliness, anger and fear.”

En wat voel je je, tot op de dag van vandaag, ten diepste eenzaam als jouw vroeger je in het hier en nu weer komt bezoeken

Als je terugdenkt aan al die keren dat het leven je onderuit trapte en je van lelijkheid verraste. Van lelijkheid en pure ironie, soms ook. Want hoe vaak werd je niet van links ingehaald, als je van rechts een veilige kust dacht te hebben bereikt.

Te vaak.

En toch. Toch zwom je steeds net voor het zinken weer door

Wist je steeds opnieuw naar een uitgestrekte hand te reiken, en werd vooral ook steeds opnieuw, en vaak ook net op tijd, naar je gezwaaid en uitgekeken. Naar je uitgereikt. Dat kun je, hoe zwart en eenzaam het soms ook in je kan worden, met geen mogelijkheid ontkennen.

En dat doe je dan ook niet meer.

“There is beauty in the breakdown” hoorde je eens zingen, en ook daarvan weet je dat het waar was. Dat het nog altijd waar is. Dat juist in de momenten van pure wanhoop en doldwaas verdriet je grootste potentie heeft gelegen, en nog ligt, om te helen. Om te vertrouwen en verbinden, om te blijven en niet weg te gaan.

Om in ieder geval steeds opnieuw terug te keren

Na het vallen steeds opnieuw weer op te staan, je rug te rechten, in, maar vooral diep uit te ademen, en je in het hier en nu te blijven beseffen dat je alles tot nu toe hebt doorstaan en overleefd. Dat je met alles wat je in je had geworsteld hebt, maar boven alles, steeds opnieuw bent bovengekomen.

En dat ook steeds opnieuw zal blijven doen.