Mijn ‘huisgenoot-super mens-heldin-trouw en toeverlaat-mede coffee lover-inspiratiebron-sportmaatje-avonturier-grote liefde-etc.’ en ik hadden het afgelopen weekend wel een beetje gehad met al het gedoe in de wereld, en nadat we beide een deprimerend stuk krant hadden doorgewerkt zat er eigenlijk nog maar één ding op: koffie drinken.

Van koffie drinken (en dan vooral samen koffie drinken) worden wij gelukkig, wat de omstandigheden ook moge zijn.

Zet ons in een tentje met uitzicht op de Maas, voeg daar een met liefde gebrouwen latte machiatto aan toe en finish it off met dat hemelse blokje nougat van Blanche Dael en wij huilen/zeuren/zeiken nergens meer over. In ieder geval de komende 10 minuten niet, en dat lijkt wellicht kort maar wanneer de nood hoog is, is 10 minuten puur genieten zeeën van tijd.
Zo ook dus afgelopen zaterdag, toen we na een serotonine-dodende morgen vol met Ebola, Gaza en ander geweld, ons als laatste redmiddel maar weer op de fiets wierpen en op de automatische piloot koers zetten naar onze stamkroeg: “Coffee Lovers”. Nog net op tijd bereikten wij de bestemming, scoorden onze ‘usual’, streken neer en lieten de magie haar werk doen. Ik zeg het je, de kracht van koffie is onderschat, zwáár onderschat.

We sabbelden op ons blokje nougat, genoten lepeltje voor lepeltje van het perfecte laagje schuim met koffie, en we waren gelukkig.

Kei-mindful als we zo nu en dan zijn, daar, op dat moment, heel simpel en zonder veel gedoe: gewoon gelukkig. En ik zeg het je, de kracht van dat gewone, gedoe-loze geluk is op z’n minst net zo onderschat. Juist op die momenten dat je alle hoop hebt verloren, niet meer weet waar je het nog zoeken moet, de juiste woorden niet kunt vinden of het (net zo gewoon en simpel) gewoon even helemaal hebt gehad, zijn het de kleine dingen die er nog wél toe doen. Die het donker weer licht maken, en de stilstand weer in beweging zet.
Dat heeft niks met vluchten voor de werkelijkheid te maken en je doof en blind houden voor wat er wel degelijk is, maar alles met het motto:

‘If you can’t help, at least don’t harm.’

Als je niks kunt doen om de situatie/je vriendin/moeder/de wereld te helpen, voeg dan in ieder geval niks aan het kwaad en lijden toe. Dat klinkt misschien vrij simpel, en eigenlijk is het dat ook gewoon. Als je niks zinnigs of helpends hebt te zeggen, zeg dan gewoon niks en luister alleen, hou even vast of geef een knuffel. Als er niks is wat je kunt doen, doe dan ook niks maar blijf op de achtergrond bereikbaar en beschikbaar. Als de stemming toch al slecht is, voeg daar dan niet onnodig jouw negativiteit (en dit begrip mag je héél ruim interpreteren) nog eens aan toe.

Dus: stap je met het verkeerde been uit bed, brengt het journaal niets dan ellende of ben je om wat voor reden dan ook gewoon heel stevig uit je doen: ga koffie drinken! Niet om alles wat krom is recht te praten, wel om jezelf weer in contact te brengen met wat het is om te genieten en gelukkig te zijn, ook al is dat maar voor een moment. Heb je tenminste wel een kostbaar moment in je dag te pakken, en dat is heel wat waard.

Ik geloof dat de wereld gelukkige mensen nodig heeft, en dat gelukkige mensen gelukkig maakt.

En dan bedoel ik dus niet dat “god-wat-is-het-hier-gezellig-wat-hebben-we-het-leuk-en-wat-maken-we-plezier” gelukkig, maar het “wat-fijn-dat-ik-in-vrijheid-samen-met-een-dierbaar-mens-koffie-kan-drinken”gelukkig, wat heel prima naast ramp en tegenspoed kan bestaan. Juist, eigenlijk.
Ten onrechte associëren we (uitzonderingen altijd daargelaten!) geluk massaal met lachen, blij zijn en vooral de afwezigheid van pijn en verdriet, en wat mij betreft is dit nogal een denkfout met behoorlijke gevolgen. Ken je dat gevoel dat je niet ‘gelukkig’ mag zijn of je blij mag voelen als er iets ergs of vervelends is gebeurd? Omdat dat ongepast is, niet bij de situatie hoort, en je gewoon conform de sociale regels weken huilend in je bed moet gaan liggen?
Dat gevoel dat een verbroken relatie, ontslag of overlijden van een dierbare niet met gelukkig samen kan gaan, en het ongepast is om nog een gezellige avond te hebben met jezelf als je net je vriend/vriendin aan de lijn hebt gehad die het wél héél zwaar heeft? Als je daar eens goed over na denkt, dan is dat gek toch, eigenlijk?

Gelukkig zijn is niet de afwezigheid van ongeluk of het tegenovergestelde van “niet leuk”.

Gelukkig zijn is je blik verruimen, verder kijken dan je lijden lang is, en dankbaar zijn voor wat je allemaal wél kan, wél hebt, wél mag ervaren, voorbij alles wat tegenzit of heeft gezeten. En vrees niet; dat hoeft echt niet de godganse dag en het hele jaar door. Persoonlijk kan ik met vlagen ook heel gehecht zijn aan mijn zwarte gat en me op een iets wat vreemde manier uitermate comfortabel en vertrouwd voelen met verdriet en somberheid en moet je dan met geklets over ‘geluk’ niet bij me aankomen, maar ik weet ook dat juist op die momenten mijn hart weer warm wordt van simpele dingen. En van verder durven te kijken én te voelen dan dat zwarte gat.
Wanneer ik op wat voor manier dan ook vastloop, creëert (durven te!) genieten en dankbaarheid weer ruimte. Om ondanks Ebola, Gaza en aaaaaaal die andere dingen die ‘niet leuk’ zijn toch niet bij de pakken neer te gaan zitten en oog te houden voor al het moois, en leuks, en prachtigs, en daar ook op zoek naar blijven gaan. Want ik geloof dat ik daar een fijner mens van word, en als ik niet kan helpen, dan in ieder geval wel dát kan doen om toch nog iets van een steentje bij te dragen.

Moraal van dit verhaal?

Koffie is een niet te onderschatten bron van geluk, en het tactisch inzetten en verzamelen van ‘gelukmomentjes’ wellicht wel de oplossing van… alles, eigenlijk.

Nodig ik je bij deze uit op zoek te gaan naar dat wat jouw hart doet stralen (ik ben me er van bewust dat niet iedereen mijn liefde voor koffie deelt en sommigen met die metafoor dus ook geen kant op kunnen, dus het mag ook echt wel thee drinken zijn, of een muziekje luisteren, of een dansje doen, ofzo). Stel ik voor dat je de volgende keer dat je stevig van het leven/jezelf/je partner/de buurman baalt, je precies dát gaat doen, en wat er dan gebeurt, dat mag je zelf ervaren…!