Het idee om aan TraumaNet te gaan bouwen ontstond al zeker twee, drie jaar geleden, maar het had tot dit huidige moment nodig om het ook daadwerkelijk te gaan doen. Ironisch, of misschien eerder toepasselijk genoeg, had dat voor een groot deel te maken met mijn eigen ervaring met trauma. En meer nog met de langdurige gevolgen ervan.

Hoewel ik van uitdagingen hou en niet terugdeins voor avontuur, hou ik minstens zo veel van controle en voorspelbaarheid en voel ik me niet snel op m’n gemak in een situatie die ik moeilijk kan overzien. Ik word onrustig van open eindjes, van gebrek aan houvast of een duidelijke structuur, en vertrouw er bij voorbaat niet op dat ik iets kan, of dat het goed komt. En zeker niet dat er anderen zijn om me te helpen, ook al weet ik verstandelijk gezien best dat dat wel degelijk zo is.

Je hoeft uiteindelijk alleen maar om hulp te vragen, maar voor iemand die in het contact met een ander is geschonden, blijkt dat steeds opnieuw one hell of a job

Ik wilde twee, drie jaar geleden al aan TraumaNet gaan bouwen, maar het kostte me tijd om het oude vertrouwde los te durven laten om zo ook ruimte te creëren voor iets nieuws. Het kostte me ook tijd om anderen deelgenoot te maken van het TraumaNet idee, en veel meer nog de missie om zoveel mogelijk mensen die – direct en indirect – te maken hebben (gehad) met trauma, goede informatie en handvatten te bieden. Omdat ik erin geloof dat kennis macht en kracht geeft, en het je in combinatie met de juiste handvatten en inspiratie op weg kan helpen naar een vrijer leven. Een leven voorbij trauma.

Aan die missie ga ik nu bouwen, niet alleen, maar samen. Want als ik in de afgelopen jaren iets heb geleerd, dan is het wel dat trauma zich alleen in verbinding laat helen.

Helen doe je dus niet alleen, helen doe je samen.

Ga naar www.traumanet.org voor meer informatie over het initiatief en hoe jij kunt helpen.