Waag het niet
van mij te sterven
met op je laatste lippen
spijt, met als je laatste woorden
liefde
onuitgesproken, net te laat
misschien maar een seconde
waarin het leven
soms de dood
of de dood
soms net het leven
in een weiland als een trein,
tot stilstand komen laat.
Waag het niet
van mij te sterven
met in je laatste blik
verdriet, met in je laatste ogen
schuld
waag het niet,
o waag het niet.
Als jij nou morgen
dan ik vandaag
een blokje
om voorbij de start,
jij was al af
en ik
dobbelde nog
voor twee keer zeven
min ons samen
want het wachten
duurde eindeloos
zo leek het
en bekeken vanuit
jouw standpunt
stonden we er ondanks
de regen
niet eens zo heel
slecht voor.
I don’t exactly remember, when I decided not to love you. But I do remember that at some point, I stopped trying to be friends. Not that it was easy, to get away from you after all those years. You cried for my attention when I no longer listened to you. And you haunted me in my dreams, when I started ignoring your reflection.
Mijn ‘huisgenoot-super mens-heldin-trouw en toeverlaat-mede coffee lover-inspiratiebron-sportmaatje-avonturier-grote liefde-etc.’ en ik hadden het afgelopen weekend wel een beetje gehad met al het gedoe in de wereld, en nadat we beide een deprimerend stuk krant hadden doorgewerkt zat er eigenlijk nog maar één ding op: koffie drinken.