‘Ok, we gaan het eens op een andere manier proberen’ zei ze.
‘Verhalen vertellen kun je heel goed, maar volgens mij voel je helemaal niet wat je zegt.’
Jij voelde je betrapt, toen ze dat zei. Alsof je iets gedaan had wat niet mocht, wat verkeerd was. In feite was het dat ook, alleen was dat niet jouw schuld. Was het zelfs het beste wat je toen kon doen. Was het precies die houding die je overeind hield toen je er het allerliefst bij was gaan liggen, en nooit meer op had willen staan.
Hoofd aan, hart uit. De weg er heen was zoveel makkelijker dan de weg terug.
‘Weet je nog waarom je bij me kwam?’ vroeg ze, en jij knikte ja.
‘Om weer te leren voelen’ fluisterde je.
‘En wil je dat nog steeds?’
Je knikte voorzichtig. Hield je adem in.
Ze stond op, liep naar de kast met boeken, kaarten, spullen en jij keek haar na. Ze viste een theedoek van de onderste plank. Zo’n blauw geruite die je vroeger als blinddoek gebruikte op school, als jullie blindemannetje speelden en op de tast door de gymzaal schuifelden.
‘Doe maar om’ zei ze, en jij keek haar met grote ogen aan.
Je voelde je spieren aanspannen, en dat had ze meteen door.
‘Vertrouw je me of niet?’
‘Jawel’ fluisterde je toen.
‘Goed, doe die blinddoek dan maar om. Op jouw tempo, ik blijf hier gewoon zitten.’
Alles in jou schreeuwde vervolgens nee, maar je wilde niet ongehoorzaam zijn.
Haar niet teleurstellen vooral, en dus pakte je de theedoek op en knoopte hem vast.
Je had je eigen zicht nog niet ontnomen, of je emotionele geheugen ging al met je aan de haal. Je verstijfde in je stoel, werd één met de angst en weerstand die je voelde, ging steeds oppervlakkiger ademhalen en stond op het punt jezelf weg te dissociëren toen ze tegen je begon te praten.
‘Hoe voelt dit?’ vroeg ze. Je bleef een tijd stil.
‘Klote’ zei je tenslotte.
‘En wat ga je daar aan doen?’
Helemaal niets, dacht je. Verstijven, verdwijnen. Wachten tot de storm voorbij is. Tot iemand het licht weer aan doet. Tot het over is. Net als toen, en toen, en toen.
‘Wat zou je nu het liefste willen?’ vroeg ze.
‘Dat het over is, dat ik weer vrij ben’ zei je.
‘Waarom doe je die blinddoek dan niet gewoon af?’
‘Dat kan ik niet’ fluisterde je. En slikte je tranen in.
Daar zat je dan, zielig hoopje mens. Verkrampt, voor de zoveelste keer tot stilstand gekomen. Voor de zoveelste keer het jezelf moeilijker makend dan nodig was.
Je hoorde een stoel schuiven, voelde een hand op je knie. En nog één.
‘Je voelt je misschien machteloos, maar dat ben je niet. Niet meer, en dat moet je onthouden.’
Stilte.
Je trok de blinddoek af, haalde adem, en kwam voorzichtig weer tot leven.
