Het moment waarvan je wist dat het ooit zou komen, maar je desondanks toch uit het veld sloeg. Dat moment kwam gisteravond.

Jullie zaten samen aan tafel. Zij aten pizza en jij dronk een kop thee, want je had ’s middags al genoeg gegeten. Plus: pizza is niet echt jouw ding.

Uit het niets was daar die vraag.

“Heb jij een eetstoornis gehad?”

Er klonk een mix van ongeloof, spanning en onzekerheid in haar stem. Alsof ze moed had moeten verzamelen om het je te vragen, maar haar nieuwsgierigheid het uiteindelijk won.

Jij verslikte je bijna, voelde je hartslag acuut omhoog schieten en de paniek je om je oren slaan. Je blikt zocht automatisch die van hem, smeekte hem bijna je uit dit moment te verlossen maar er was geen ontsnappen meer aan.

“Waarom vraag je dat?” bracht je vervolgens uit.

Ze had je die middag gegoogeld vertelde ze en een filmpje op Youtube gevonden waarin je daar iets over zei. Ze was er zo van geschrokken dat ze hem meteen had uitgezet en niet had afgekeken. Ze vond dat jij het haar zelf maar moest vertellen, dus stelde ze je de vraag. En toegegeven, dat vond je stoer van haar.

Toch voelde je je aan je stoel genageld, wilde je weg en verdwijnen maar wist je ook dat dat nu niet kon

Nu was niet het moment om te vluchten, maar om wijs en volwassen te zijn. Om te leven waar jij en hij samen zo sterk voor staan, om het goede voorbeeld te geven waarvan je vindt dat ze het verdient.

“Ik wil je daar wel over vertellen, maar niet nu” zei je dus, nog het meest om tijd te winnen en dit kwetsbare moment niet direct kapot te laten gaan.

“Best” zei ze, en ze keek van je weg. Teleurgesteld in jouw terughoudendheid. Althans, zo voelde het voor jou. Toen ze vervolgens na het eten naar boven ging, keek je haar na. Intern in strijd over de sprong die je nu wel of niet ging wagen.

“Ga alsjeblieft nog even naar haar toe” zei hij, “anders maakt ze het in haar hoofd heel groot.”

En je wist dat dat waar was.

Hoeveel waarheid kan een meisje van 13 verdragen?

Hoeveel waarheid kon jij als 13-jarige verdragen? Hoeveel pijn en lelijkheid? Hoeveel last, schuld en schaamte?

Terwijl je de trap op liep, dwaalde je in jouw herinneringen af. Naar het meisje van 13 dat je ooit was, en nooit had willen worden. En net voordat jouw duisternis viel, haalde je adem en kwam je boven.

Op haar bureaustoel ging je zitten, zij lag met haar telefoon in bed. Je voelde je haast net zo zenuwachtig als die keer dat je het je ouders ging vertellen, dat je een probleem had en hulp wilde zoeken. Alleen was je nu geen kind meer.

“Het is goed dat je het vraagt” begon je

Toen dat ijs eenmaal gebroken was, kwam ze los en vuurde al haar vragen op je af. Hoe dun je dan geweest was, hoe veel of juist weinig je dan at, of je dan ook kotste na het eten en of dat niet afschuwelijk was.

Jij vertelde, zo goed en eerlijk mogelijk als je kon en durfde

Over de intense eenzaamheid en schaamte, het verlies en verdriet waar je niet mee om kon gaan, alle spanning die er was, de angst en dreiging die je nekte, al die keren dat je in de steek gelaten werd, niet werd gezien, niemand zich om jou bekommerde. En over de magere yoghurt, de paniek om jus over je aardappels, het stiekeme fietsen terwijl je op school had moeten zitten en het altijd maar boos zijn op jezelf.

“Maar nu gaat het toch weer goed met je?”

Van alle vragen raakte die je misschien nog wel het meest. Hoe het nu met je ging.

Je ogen dwaalden via de vloer langs haar muur. Je voelde het leeg worden in je hoofd zoals het leeg kan zijn als alles je te veel wordt, je je niet meer veilig waant en je alleen nog maar wil verdwijnen. Maar vanavond kon je niet gaan, vanavond moest je blijven.

Je haalde adem en draaide een rondje in haar stoel.

“Het gaat goed genoeg” zei je, “veel beter dan het vroeger ging.”

En dat was in ieder geval gedeeltelijk waar.

“Dus eigenlijk hebben wij en papa je een beetje gered?” besloot ze, nadat je haar had verteld hoeveel het voor je betekent om mensen om je heen te hebben waarvan je houdt.

En daar was niets aan gelogen.