Het was een lastig jaar, het afgelopen jaar. Een vermoeiend jaar, misschien wel op de eerste plaats. Frustrerend ook, en pijnlijk, somber en vol uitdagingen. Een onzeker jaar, vol twijfels en constant twijfelen, van me gefaald en niet goed genoeg voelen, van me afvragen waarom nog, en voor wie. Van steeds opnieuw proberen, en steeds opnieuw mislukken. Van er niet bij (mogen) horen, me buitengesloten voelen en buitengesloten worden.

Een jaar waarin het glas vooral halfleeg was, en het vaker donker was dan licht

Van alles willen zeggen, maar niet weten hoe. Van alles voelen, maar niet weten wat. Te vaak onbereikbaar, teruggetrokken en op slot. Snakken naar rust en met rust gelaten worden. Niemand willen zijn, nergens willen zijn, en ondanks dat tevoorschijn moeten komen. Een machteloos jaar, van water naar de zee dragen en weten dat het anders moet, maar het niet anders kunnen. Kop in het zand, hoofd in de wolken.

Een jaar waarin ik net zo vaak tot stilstand kwam als dat ik wegliep, en hardliep

Waarin ik de rekening betaalde van het leven dat ik had geleefd en worstelde met allerhande burn-out klachten, depressieve gevoelens, pijntjes, kwaaltjes en blessures. Want wie niet luisteren wil, moet uiteindelijk toch voelen.

Een jaar van vallen en steeds weer opstaan, maar liever blijven liggen. Moe van dubbele agenda’s, gelogen woorden en loze beloftes. Van bureaucratische bullshit, ontransparant gelul en schone schijnvertoningen. Moe van een wereld waarin ik leefde, maar niet langer wilde zijn.

Het was een lastig jaar, het afgelopen jaar, maar ook een jaar dat het waard was om te beleven

Omdat het me zoveel leerde over mezelf, over de liefde en het leven. Bovenal: omdat ik het niet alleen hoefde te doen, dit jaar. Er mensen bleven toen het lelijk werd, en kwamen toen het nodig was. Mijn liefde elke dag weer op me wachtte, me steeds weer hielp om op te staan. En omdat, toen ik eenmaal vroeg om kleur, me het op zoveel manieren werd gegeven. Lieve woorden, kleine kaartjes, rake gesprekken. Van grote betekenis, voor wie zoekt en dwaalt.

Van grote betekenis voor mij, om los te durven laten en door te kunnen gaan

Het was een lastig jaar, het afgelopen jaar, maar het leerde me ook veel. Over mijn grenzen, mijn dromen en mijn wensen. Wat me blij maakt, moe of boos. Wat er wringt, en wat nog past. Wat ik los moet laten, om door te kunnen gaan en weer te kunnen groeien.

Met bevend hart en knikkende knieën is dat wat ik ga doen; ik verlaat mijn baan

Het werk waar ik jaren voor heb geleefd en heb gestreden, waarvan ik dacht dat ik er niet zonder kon, dat mijn leven er om draaide. Dat werk laat ik gaan, met een scala aan emoties, angst en voorzichtig vertrouwen dat het goed komt. Met mij, mijn toekomst, en met alles wat ik achterlaat.

De komende maanden? Rond ik mijn werk en proefschrift af en maak ik ruimte voor iets nieuws. Met bevend hart vooruit, richting een nieuw jaar.