Hadden we je nooit toegelaten, was dit alles dan nooit gebeurd? Was het dan nooit zo ver gekomen? Nooit zo ver geëscaleerd?

Achteraf rijzen altijd de vragen

Achteraf had alles anders kunnen zijn. En beter ook, vooral. Maar niemand leeft in het Achteraf. Dus moeten we door, maar het is nog veel te vroeg voor rechtdoor of vooruit. Er staat nog zoveel te gebeuren voor we die weg weer kunnen gaan. En laat dat alsjeblieft met ons samen zijn, zonder dat we iemand onderweg verliezen aan het gevaar dat op de achtergrond al zo lang dreigt.

Komt er straks überhaupt iemand als gewonnen uit de strijd? Of is ‘in leven’ bij voorbaat het hoogst haalbare? De wonden likkend en pijn verzachtend, je in hemelsnaam afvragend wat en hoe het is gebeurd? En kon gebeuren ook, vooral.

Was alles anders geweest, als we je nooit met liefde hadden behandeld?

Je niet welkom hadden geheten, maar veilige afstand hadden bewaard. Voor onze eigen veiligheid, zoals we pas later zouden gaan begrijpen. Had het anders kunnen lopen dan het deed?

Niemand leeft in Achteraf. Ook jij en ik niet, al had ik er alles voor gegeven om uiteindelijk misschien ons beide wel te kunnen redden. Maar het lot bepaalde anders, voor ons allebei.