Wie zou je zijn, zonder gebroken hart? Zonder verloren en stukgeslagen dromen, zonder al die keren dat je viel, niet meer op wilde staan maar het toch deed?

Wie zou je zijn als je de stilte nooit had leren kennen? Nooit gevochten had met eenzaamheid, het nooit geproefd had, nooit aangeraakt?

Zou jouw hart de jouwe zijn, als je nooit in liefde had geloofd?

Nooit op een koude grond had liggen huilen, juist omdat je ooit geloofde. Geloofde, hoopte, en genadeloos werd teleurgesteld.

Zou jouw hart de jouwe zijn, zonder al die keren dat je afscheid nam, of dat had willen doen maar de kans er niet toe kreeg? Zonder al die keren dat er iemand van je weg liep, die nooit had mogen gaan?

Zou jij jezelf nog zijn, als je andere wapens had gekozen dan je deed?

Je geest je door andere toppen en dalen had geleid dan welke je daadwerkelijk bezocht?

Zou jij jezelf nog zijn, als je geen angst meer kende voor verlies? Voor vallen, falen, in de steek gelaten worden? Wat als je geen toevlucht meer zou zoeken in sociale isolatie, niet meer zou schuilen door te zwijgen, nooit meer eigenaar zou worden van dat wat nooit van jou had moeten zijn?

Zou je jezelf nog zijn, of zijn geworden, als je een ander leven had geleid dan welke je tot nu toe hebt geleefd?

Wie ben je überhaupt?

Wie ben je, en wie hoop je ooit te worden?

Zodra ik het weet, zal ik het je zeggen.
En jij?