In gesprek met Riet Fiddelaers-Jaspers over mijn proefschrift en de persoonlijke zoektocht waar dat het resultaat van was. De jarenlang focus op ‘wat is er in hemelsnaam mis met me?’, en de verschuiving naar ‘wat is er gebeurd?’ Hoe mijn ‘eetgestoorde gedrag’ me vooral óók heel erg geholpen heeft, en dat het mezelf toestaan daar soms op te bouwen helpend en bevrijdend was. En soms nog is. Maar ook verdrietig, voor mijn man. Over openheid, en het zwijgen vanuit een loyaliteitsconflict. De pijn van verwaarlozing en het ‘a-criterium’ trauma. Over de DSM, en dat het allemaal niet zo in beton gegoten is. Én natuurlijk ook over de polyvagaaltheorie, en hoeveel meer (h)erkenning en begrip voor mezelf die me heeft opgeleverd.